Het uitstellen is een kunst
Het uithouden is een gunst
Het vergeten niet gegeven
Het vergeven zwaar verweven
De onderkenning, heel zwaar
De waarheid, opeens heel waar
De tranen, niet voor niks
Het moet allemaal, want tien jaar
Dan bezie ik de luchten
Ze komen allemaal voorbij
En merk ze worden lichter
De bloemen, mijn blij
Een betere tijd staat aan te breken
De vrijheid en ook wel het verdriet
Maar voornamelijk de ruimte
Die mij het biedt
Zwaar bevochten, duur betaald
Mijn ervaring in het verleden behaalt
Toch denk ik waarom, waarom zoveel pijn
Moet dat een mensenleven zijn?
Han$ 2008
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten