De Ochtend van Verkeerd

Verward sta ik op
Nacht lang gedacht
Over verkeerd
Leeftijd, onmacht

Loop naar buiten
Kijk weiland en klei
Voel de wind
Die weet en fluistert

Onmachtig verlies
Om wat nooit gehad
Nooit zal hebben
Want nou eenmaal man

En toch hoop
In ooit een hand
In mijn hand
Samen bomen tellen

Lopen tot de vaart
Kijken naar boten
Alles vergeten
Voor even, wat was

Traan in de auto
Vriendin die troost
Uitleg, begrip
Dan pand en leeghalen

Het feest is al jaren
Over en uit
Nu troep weg halen
Veeg mijn gevoel er uit

Harde bezem, zachte ziel
Weinig slaap
Weinig te eten
De ochtend van verkeerd

Voor Heidy

Han$ december 2008.

Fluister in de bomen

Het rood en geel
Verzamelt zich
Op de bladeren van
De bomen om mijn huis

Elke dag meer kleur
De verkaling zet
Langzaam in
Herfst

Zwijgend zie ik toe
Hoe de natuur
Mijn hoofd
Verandert

Mijn gedachten dwarrelen
Naar maanden her
Toen de bomen nog
Fluisterden

Van de lente
En de zomer
Van beginnend groen
Naar volle tooi

Ik luister naar
De schreeuwstorm
Die me nu
Weer duidelijk maakt

Dat ik weer een tijdje
Zonder moet
Nog even mooi
Maar dan over

Ze hebben rust nodig
Hun tooi gedragen
Hun best gedaan
Rood fluistert tegen geel


Han$ 2009

Worstel

Lopend over
Het land
Hoor ik
De wolken

Worstelen
Met elkaar
Bliksem en donder
Boven mijn hoofd

In de verte de dijk
Mijn natte doel
Verlicht door
Hemel

Mijn hoofd
Registreert mijn
Eigen twijfel
Licht in mijn ogen

Denk aan alles
Wat ik mee maak
En laat me
Natregenen

De dijk lokt
Ik klim en
Ga zitten kijken
Naar de donkere golven

Na uren nat
Het hoofd weer leeg
Loop ik terug
Doodmoe thuis

Traag de zon
Wijntje op mijn balkon
En dan leeg
Naar bed

De bliksem worstelt
In de verte

Han$ 2009

Grijs

Het is negen uur
In de ochtend
Het grijs wint nog
Van de zon

Ergens in het bos
Klinkt een gitaar
Een gedicht
Voetstappen

Langzaam maar zeker
Breekt de zon door
De mist filtert
Het rood en geel

Van de bladeren
Die één voor één
Ter aarde
Dwarrelen

In gedachte
Staar ik in de verte
Genietend van
Deze herfst

Van mijn leven
Nog even en
Ik ben grijs
Hoop dat het me staat

Grijns ik voor me uit

Han$ 2009

Zomer Zacht

De zon brand
Op het wijde strand
Twee mensen, verloren
Elkaar gevonden

Soms in zee
Soms drogen
En bruin
Beide ogen

In de verte
De boot, die
De verwachte
Onverwachte slinger maakt

Hand in hand
Tuur ik Harlingen
En ruik het zilt
En haar vertrouwen

Naast me
En ik smeer
Zonnebrand
Op Zomer Zacht

Han$ 2009

Straat

De straat is leeg
Duister omarmt me
Ik loop
Motregen blijft

Mijn hoed en
De zwerfkrant
Benatten, tot
Onleesbaar

Voor eeuwig
Het nieuws spoelt weg
Voor mijn ogen
Heel langzaam

In de verte
Licht, Lantaarnpaal
De droesem van mot
Glimt als het laatste beetje wijn

Ondanks de weinig
Spat toch
Een auto mijn
Pijpen nat

Ik loop door
En geraak thuis
Sleutel in het
Eenzame slot

Open haard aan
En ik kijk naar
Buiten waar de regen
De straat nu geselt

Straat
Ik hou van je

Han$ 2009

Zwart Zilt

Twee uur boot
Haar zwart zout
Gestolen
Zoute kus

Verwondering en wind
Mijn hand
De hare over
De reling

Zeehonden en bruine vloot
Het zitten
Genieten
Van wind en zee

Turen in de verte
Brandaris komt
In zicht
Langs Noordsvaarder

Dan haven
Nog even en
Dan eiland onder
De voeten

Haring en fiets
Onderlans de dijk
Al trappend
De einder tegemoet

En ’s avonds
In de tent
Naast haar
Zwart Zilt

Han$ 2009

Drempel

Blond overschrijdt
Mijn drempel
Letterlijk
Brede lach

Zit tegen over
En ondanks praat
Ben ik
Stil

Van binnen
Zo spontaan mooi
Blond overheerst
Ik kijk glimlach

Luister stem
Zie haar pizza
Mooie witte
Brede bijt

Terwijl ik praat
Gaan mijn gedachten
Terug naar
Mijn eerste liefde

De berg die
Ik toen nam
Naar meer
Jongen en vrouw

Voor het eerst
Zie ik de
Oude
Drempel in mijn hoofd

Voor Evaline

Han$ 2009

Zwart

Zwart stuurt
Babbelt en ruikt
Snuift
Mij

Zwart wijst
De weg naar
Haar stulpje
Haar thuis

Zwart twijfelt mij
Toch naast haar
Warm en
Zacht

Zwart stuurt mijn
Niet slaap
Mijn gedachten
In de nacht

Zwart stuurt
Mijn handen
In de ochtend
Verlegen dwaal

Zwart is meer
Dan het oog
Kan zien
Oren en ogen

Fluisteren met elkaar

Voor Heidy

Han$ 2009

Flonker

Mooie rug
Flonkert door mijn
Ruimte, ik kijk
En verwonder

Voel geen camera
Zie alleen het tule
Wat ze draagt
Vervaagt

Ik schiet de plaatjes
Met mijn hart
Mijn ogen zijn
Blind

Later, buiten
Het groen
Haar ogen
Haar mooi

Verlegen loop ik
Achter haar aan
En bewonder
De stille momenten

Later, de betovering
Luwt
Een card vol diamanten
Is mijn deel

Soms kom je de diamant
Zomaar tegen

De flonker is
Zeker niet minder

Voor Susan

Han$ 2009

Verleden

De weg naar het verleden
Is geplaveid met herinneringen
Hard, soms zacht
Mooi, soms minder

Drank en vrouwen
Lief en leed
Lachen en Gesprek
Maar altijd gevoel

Zwerven en vast
Muziek en stilte
Zwart en wit
Ik kan niet anders

Wegen naar de horizon
Van het onvergetelijk geluk
Feesten en droevenis
Uiteindelijk gaat alles stuk

Maar de herinneringen blijven
Van alles wat is gebeurd
De grote tuin en de kleine tuin
Ik heb altijd in die grote tuin

GELEEFD!

Han$ 2009

De Pijn Van Kijken

Ik kijk en zie
Zie moois
Zie Horizon
De einder

De mogelijkheden
Die anderen nog niet zien
De denkjes in mijn hoofd
Zijn verstrekkend

Ik kijk en zie
Haar mooi
Zie de sloop
Zie de wallen

Er verandert veel
Mijn leven
Zal heel anders zijn
Hoe dan ook

Er zullen slachtoffers
Op mijn pad zijn
Ik zal moeten
Kijken waar ik loop

Maar
Ik zal altijd overeind
Touwtje, rechte rug
Met het besef

Dat ik een mooie tijd
Achter mij laat
Soms zal ik omzien
In verwondering

Mijn gedachten
Met bewondering
Voor haar die
Toch altijd mijn liefste

Mijn ontrouwe liefde
Is geweest
Maar toch de mooiste
Mijn mistig rooie beest

Één troost zal mij
Bijblijven
Ik ben haar bewonderaar
Haar fotograaf

Han$, Maart 2008.

De Val

Lopend op de weg
Van geluk
Fluitend
Het leven door

Het land is wijds
En verraderlijk
Ik weet het wel
Maar let even niet op

Teveel vertrouwen
In het gras om me heen
Het bleek bij de buurman
Groener, tot je er aan went

Ik val, metersdiep
Als ik wakker wordt
Besef ik dat
Ik handelen moet

Boven mij een vierkant blauw
Lucht waar ik niet bij kan
Ik zit en denk
Weet niet goed wat te doen

Teveel vertrouwen verdoofd
En ontneemt je de scherpte
Van het bestaan
Het bedrog om je heen

Zo zit ik maanden
Soms een korstje brood
Toegeworpen maar niet te vangen
Daarna de plens water in mijn gezicht

Het wordt een routine
Tot ik door mijn gedachten breek
Ik graaf en bouw
Aan de trap die Mijzelf heet

Eens zal ik weer lopen
Op de weg van geluk
Maar beschadigt en alert
Nooit meer echt mezelf

Ik hoop dat degene die de kuil gegraven heeft
Dit gevoel bespaart blijft
Je wordt er geen beter mens van
Het is vechten tegen de bitterheid

De Leeg Van Gaan

De bus rijd
Ik rij mee
Niet omdat ik wil
Ik moet.

Plat en koud
Klei overal
Het gemis
Van Vrienden

Het water over
En dan
Betondorp
Trein naar het bewoonde

Het oud, de kroegen
Mijn theater, zo hoog
Mij zo lief
Het plein

Maar ook de eenzaamheid
De herontdekking
Het voelen van
De eeuwen oude stenen

Ik loop door
Zie bekenden
Maar mis
Mijn vrienden

Zal ik ooit
Nog ergens
Kunnen aarden
Ik twijfel

Ik zwerf
In mijn hoofd
Door mijn stad
En prevel wat

In mijn snor
Be ijsd en wit
Maak nieuwe plannen
Voor het leven




Wat voor me ligt
Ik zal sterven in het harnas
Waarschijnlijk op toneel
Met 152 als 1e front

Die kleur staat mij wel
En ik weet
Theater is oorlog
Mijn laatste gedachte

Is voor alle vrouwen in mijn leven
Ze waren stuk voor stuk
Mijn troost waar ik zelf
Niet kon

Dankbaarheid rest mij
Bij de laatste ademtocht
Voor een leven
Zo rijk

Maar voorlopig
Leef ik nog mijn leven
Als de allerlaatste dag
En blijkt morgen

Dat er nog een dag
Overblijft

Polderpeins 2008.

Han$ Ch Kalkman

De Wind Van Onzekerheid

De wind van onzekerheid
Waait door het dorp
Niemand weet waar
Hij of zij aan toe is
Ik nog het minst

De wind van onzekerheid
Waait door het dorp
Mijn ziel wordt geknaagd
Door pijn en verdriet
Niemand die het ziet

De wind van onzekerheid
Waait door het dorp
Alleen zij heeft een vermoeden van
Al het leed in mijn hart
En zij geeft

De wind van onzekerheid
Waait door het dorp
Ik kijk door het raam
Van mijn halve woning
Aan de overkant, rood

De wind van onzekerheid
Waait door het dorp
Loopt de andere helft
Kleiner dan ooit
Haar blik naar de straat

De wind van onzekerheid
Waait door het dorp
Hooguit twintig meter
Scheiden ons van elkaar
Overbruggen blijkt te zwaar

De wind van onzekerheid
Waait door het dorp
Ik strompel naar boven
En laat mij vallen
In wat eens
De echtelijke sponde was

De wind van onzekerheid
Waait door het dorp

Voor Marijke, mei 2008.