De Vondeling Van Terschelling (een sprookje)

Het was een mooie dag. De zomer was net begonnen en de boten voeren af en aan. De toeristen namen bezit van het eiland en genoten van de natuur, de zee, de eilanders. Ergens in deze stroom liep een man wat verdwaasd rond. Hij werd niet opgemerkt en wilde dat ook niet. Afzijdig liep hij West Terschelling in. Struinde door de straten en verwonderde zich over de mensen om hem heen. Hij vroeg zich af waar en wie hij was. Een paar dagen lang hield hij zich in leven met wat hij bij zich had. Hij had niet veel nodig, was een eenvoudig man. Hij sliep beurtelings in de duinen en op het gras van het Groene strand. De politie liet hem met rust. Hij deed geen kwaad. Na een tijdje begon hij het eiland te verkennen en liep kilometers. Iedereen zag hem lopen met zijn wonderlijke kleding aan. Gehuld in zijn mantel en met zijn strohoed op bewandelde hij alle wegen en paden op het eiland. Zo nu en dan klopte hij aan bij een boer of bij een woonhuis en vroeg om wat eten. Doorgaans kreeg hij dat ook in ruil voor een mooi verhaal. Hij genoot op een bepaalde manier van zijn bestaan en van het eiland. De hele zomer lang leefde hij zo en vond dat hij een goed leven had. Bij de terrassen vertelde hij verhalen of sprak met de mensen. De meeste mensen vroegen hem wie hij was en waar hij woonde maar daar moest hij het antwoordt schuldig op blijven. Dat vond iedereen maar reuze spannend. Sommigen vroegen door maar hij vertelde dan dat hij echt niet wist wie hij was of waar hij vandaan kwam. Dan liep hij maar verder, op naar het volgende terras of dorp.
Op een goede dag besloot hij langs de hele Noordzee kant van het eiland te kopen. Misschien dat daar een oplossing lag. Hij liep het hele stuk in ongeveer een week. Overal waar hij mensen tegenkwam vroeg hij of iemand hem kende of herkende, maar niemand had een antwoordt. Tot hij bijna aan het eind van zijn wandeling een man tegenkwam die zijn verhaal en zijn vraag aanhoorde. Deze man dacht na en toen hij thuiskwam sloeg hij er wat boeken op na. Hij begreep de dat verteller langzaam in de war zou kunnen raken als het zo doorging. Hij besloot de man te gaan helpen zodra hij hem weer tegenkwam. In de tussentijd werd het al wat frisser op het eiland en ook wat rustiger zodat de verteller het kouder kreeg en minder te doen had. Hij verveelde zich steeds meer want verhalen vertellen was het enige waarvan hij zeker wist dat hij het kon. Van de rest kon hij zich niets herinneren. Doelloos zwierf hij over het eiland en sliep in wierschuren at zo nu en dan bij een boer en verrichte dan wat simpel handwerk. Op een dag kwam er auto het erf van één van de boeren op rijden. Er kwam een man uitstappen die de verhalenverteller zich nog wist te herinneren. Het was de man waarmee hij op het Noordzeestrand had gelopen. ”Ik weet je wie bent”, zei de man. “Jij bent de Vondeling van Terschelling, een van de beste verhalenvertellers ooit hier aangekomen.”. De verhalenverteller begon te lachen was heel blij dat hij nu eindelijk wist wie hij was en vroeg de man hoe hij hier terecht gekomen was.
De man vertelde hem dat hij ooit ergens tegen aan gelopen was en dat hij daardoor waarschijnlijk zijn geheugen kwijt was geraakt, de eerste de beste boot opgelopen was en hier op het eiland er weer af gelopen was. De geheugenverteller was zo blij met deze mededeling dat hij begon te dansen met de man. Daarna holde hij het erf af en vertelde aan iedereen wie hij was en waar hij vandaan kwam. De boer vroeg aan de man of het verhaal echt waar was en de man kreeg een brede grijns op zijn gezicht. De boer keek hem eerst verbaasd en toen begreep hij het. “Medemenselijkheid is een mooie eigenschap”, zei de boer, draaide zich om en liep weer naar zijn werk. De man stapte in zijn auto en reed weg. Onder weg kwam hij de verhalenverteller tegen. “Weer goede daad gedaan”mompelde de man en tot op de dag van vandaag vertelt de verhalenverteller zijn sprookjes en gedichten op dit eiland en als u hem tegenkomt. Doet u hem dan vooral de groeten van mij.

Hans Christiaan Kalkman, 2008.