Avond
En de sneeuw
Fluistert
Voorbij
Zwijgend, donker
Kijk ik
De vlokken
En vraag me af
Wat als ze
Nu hier was
Door mijn huis
Zou sloffen
Soms haar blond
In het gratis maanlicht
Mijn camera
In mijn hand
Maar niet haar type
En dus zwoeg ik mij
Toch met liefde
Door een werkstuk
In de hoop
Dat mijn vertaling
En mijn letters
Adequaat
Een vriendin noemt mij
Een onverbeterlijke
Vrouwen man
Ik weet
En luister
Stille Sneeuw
Han$ 2010
Abonneren op:
Reacties posten (Atom)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten