Wit Zand

Met het idee
De Boschplaat
Op te gaan
Verdwijn ik

Klimmend
Over het hoge
Duin richting Noordzee.
Ruik ik zout

Onweerstaanbaar
Wordt ik naar boven
Gezogen
Door een onbekende

Kracht
Van vroeger
Alleen met
meer, nu

En toch
Ik vertrouw op
Mijn intuitie
En loop de toppen

Niemand op
Het hagelwitte
Ik sluit mijn ogen
En denk na

Het verleden is
Het verleden
Ik ga weer verder
Droom

De onmogelijke
Mogelijkheid.
Dan knipperen mijn ogen
Tegen het felle

Ik speur de branding
Zie de meeuwen, vissen
En dan, opeens
Haar blond in het wit

Nooit was de branding
Zo mooi

Sta op en loop
Mijn net voor me uit
Straks garnalen op een vuurtje
In de duinen

Ik zoek maar
Kan haar niet meer vinden
Weet dat ze er is
En dat is voldoende

Han$ 2009